The Legend of Locomotive of Siam

บนขบวนรถไฟสายเวทมนต์ มุ่งสู่ โรงเรียนพ่อมดแห่ง ปราสาทฮอวก์วอด …แฮรี่พอตเตอร์กับ(Harry Potter and the Philosopher's Stone) นิยายขายดีทั้งในกลุ่มของเด็ก ๆ และผู้ใหญ่แทบทุกวัย ด้วยจินตนาการของนักเขียนหญิง เจ.เค โรลลิ่ง ทำให้ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนต์ยิ่งใหญ่อลังการ และคว้าเงินไปเก็บไว้ในกระเป๋าจนตุงมาแล้วแทบทุกภาค


ในภาคนี้ สิ่งที่เป็นไฮไลท์ในฉากหนึ่งก็คือ ฉากการเดินทางด้วยขบวนรถจักรไอน้ำ ของ แฮรี่พอตเตอร์ และเพื่อนรักสองคนคือ รอน เวสลี่ย์ และ เพื่อนหญิง เฮอร์อาโมนี่ แกรงค์เกอร์ จากต้นทางสถานีรถไฟที่ซ่อนเร้นในสายตาของคนธรรมดา ที่เรียกกว่า “ชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ (Platform 9¾)"
สิ่งที่น่าตื่นตา คือ การนำขบวนด้วยรถจักรไอน้ำที่ดูมีพลังลึกลับ ชวนพิศวง ผ่านเส้นทางที่สวยงามอย่างน่าอัศจรรย์


รถจักรไอน้ำพ่อมดที่ถูกนำมาเข้าฉากในครั้งนี้ คือรถจักรไอน้ำชั้น 4900 Class หรือ Hall Class Fโดยมีชือเรียกเฉพาะคันว่า “Olton Hall ” รุ่น 5972
รหัสการวางล้อแบบ 4-6-0 ซึ่งจะเห็นได้ว่า นอกจากมันจะสามารถใช้เป็นรถจักรลากจูงรถพ่วงโดยสารทั่วไปได้อย่างสบายแล้ว มันยังถูกออกแบบให้เป็นรถจักรไอน้ำที่มีพละกำลังสูงในการลากจูงเพื่อเดินทางผ่านดินแดนที่สูงชันตามที่ราบสูงได้อย่างดี ในแบบ mixed traffic


เจ้า 5972 คันนี้ ถูกผลิตขึ้นในราวปี คศ.1937 โดย Swindon railway works ที่เป็นส่วนงานผลิตรถจักรไอน้ำและเป็นส่วนหนึ่งของ Great Western Railway ของประเทศอังกฤษ ที่ตั้งขึ้นมาตั้งแต่ปี ค.ศ 1833 ภายใต้การออกแบบโดยหัวหน้าวิศวกร ที่ชื่อ นายชาลล์ เบนจามิน คอลเลท (Charles Benjamin Collett)
หลังการปลดระวางเจ้า 5972 ถูกส่งไปยัง Woodhams' Scrapyard ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับการเก็บและรวบรวมเหล่าบรรดารถจักรเก่า เพื่อคัดเลือก และรอเยียวยาในการทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และในภาพยนต์เรื่องนี้ เจ้า 5972 ถูกแต่งองค์ทรงเครื่องเปลี่ยนสีสรรใหม่ สวยสด เป็นสีแดงเลือดนก เพื่อให้เข้ากับบทภาพยนต์ในเรื่อง

สิ่งที่น่าสนใจมากไปกว่า สิ่งทีปรากฎในภาพยนต์ก็คือ การให้ความสำคัญในการอนุรักษ์และรักษาบรรดารถจักรไอน้ำชนิดต่าง ๆไว้อย่างสวยงาม สมบูรณ์และยังคงมีชีวิต และบางคันยังสามารถกลับมาใช้งานได้อยู่เฉกเช่นที่มันเคยเป็นเมื่อร้อยกว่าปีที่ผ่านมานั้น คือสิ่งที่ประเทศไทยน่าจะมองเห็นความสำคัญมากขึ้นกว่าที่จะปล่อยให้มันกลายเป็น ซากเศษเหล็ก ที่จอดแสดงตากแดดตากฝน รอวันผุผัง แล้วก็ทิ้งมันไป อย่างน่าเสียดาย