The Legend of Locomotive of Siam

ไม่ได้เขียนบทความลงในบล๊อกนานมาก... ภาระกิจยุ่บยั่บ ทำให้ห่างหายกันไป


  ล่าสุดข่าวเศร้ากับกรณีที่มีการก่อวินาศกรรมขึ้นกับขบวนรถไฟสายใต้ที่ 176 ซึ่งเป็นขบวนรถเร็วท้องถิ่น วิ่งรับส่งผู้โดยสารระหว่างเส้นทาง หาดใหญ่ - สุไหงโกลก ด้วยการวางระเบิดแรงดันสูงขนาดประมาณ 50 กิโลกรัม ไว้ใต้รางรถไฟ และจุดชนวนด้วยวิทยุสื่อสาร เมื่อวันที่  3 กันยายน 2559 เวลาประมาณ 17.45 น. 

ซึ่งผลทำให้ตู้โบกี้สุดท้ายที่มีพนักงานรักษารถ (พรร) อยู่ด้วยฉีกขาดออกเป็นสองท่อนด้วยแรงระเบิด ซึ่งนั่นทำให้การรถไฟฯ ต้องสูญเสียเจ้าหน้าที่ คือ พรร ที่ชื่อคุณเชาวลิต คงปาน รวมทั้งมีผู้บาดเจ็บไปอีกหลายคน



และผลกระทบที่เป็นลูกโซ่จากปฎิบัติการไร้สติและหัวจิตหัวใจ ของกลุ่มก่อการเหล่านี้ คือ เส้นทางรถไฟต้องมีอันต้องหยุดให้บริการเดินขบวนรถ สร้างความเดือดร้อนให้แก่พี่น้องในพื้นที่ที่ใช้รถไฟเป็นพาหนะกันมากกว่า 70 เปอร์เซนต์



 ซึ่งล่าสุดก็มีข่าวดีว่า มีการซ่อมทางและปู่ยีอี ก็ได้ทำหน้าที่เคลื่อนย้ายโบกี้ที่เสียหายกลับไปยังสถานีหาดใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว





การลอบวางระเบิดในรูปแบบใกล้เคียงกันนี้ ถ้าย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 2555 หลายคนคงจำได้กับการก่อวินาศกรรมรถไฟ กับขบวนรถไฟท้องถิ่น 453 ที่วิ่งรับส่งผู้โดยสาร นครศรี - สุไหงโกลก ซึ่งเกิดเหตุระหว่างสถานี บ้านสโลว์ กับสถานีลาโล๊ะ ในเขตอำเภอรือเสาะ จังหวัดนราธิวาส ซึ่งในครั้งนั้น อส.ประจำขบวนรถเสียชีวิตและมีผู้ได้รับบาดเจ็บหลายรายเช่นกัน


ปัญหาการก่อวินาศกรรมที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะกับ รถไฟ นั้น ไม่ใช่พึ่งเกิด ทว่ามันเกิดมานานนับหลายสิบปี ซึ่งในยุคที่การรถไฟสายใต้ยังใช้รถจักรไอน้ำ ก็เคยมีเหตุการณ์ลอบทำร้ายขบวนรถไฟ เช่นการซุ่มยิงขบวนรถจากสองข้างทางรถไฟ


จำได้ว่า ครั้งหนึ่งผมเคยเขียนเรื่องอดีตฮีโร่รถไฟไทยยุครถจักรไอน้ำ นายเปิม ที่ใช้สัญชาตญานในการเอาตัวรอดได้จากการซุ่มยิงของขบวนการโจรพูโล เมื่อปี พ.ศ. 2515 ไว้ (http://locosiam.blogspot.com/2013/10/blog-post.html) ซึ่งปัจจุบันนี้ ปัญหาเรื่องโจรก่อการร้ายก็ยังคงดำเนินต่อไป โดยมีผู้บริสุทธิ์ที่เป็นเหยื่อของความขัดแย้งยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เพียงแต่พัฒนาการด้านความรุนแรง ที่มีการนำเทคโนโลยีใหม่ ๆ มาใช้ทำให้ ความรุนแรงในการก่อเหตุแต่ละครั้งนั้น สร้างความเสียหายได้มากกว่าหลายเท่า

ชีวิตและอาชีพของคนรถไฟ โดยเฉพาะในระดับชั้นที่ไม่ใหญ่โตนั้น ..เส้นทางฟันฝ่า กว่าจะมาถึงตำแหน่ง พรร. ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

พรร. หลายท่าน ผ่านชีวิต ที่เรียกว่า นอนกลางดิน..กินกลางป่ากันมา ก็ไม่ใช่น้อย

เพราะเส้นทางไต่เต้า เมื่อครั้งเป็น พนักงานห้ามล้อ โดยเฉพาะรถสินค้าในอดีตนั้น ..เป็นที่รับรู้กันว่า มันแสนเงียบเหงาและทรมานเพียงใด




คืนค่ำที่หนาวเหน็บ ...เมื่อขบวนรถสินค้าต้องจอดรอหลีก หรือหัวรถจักรต้องเกิดเสียขึ้นมา ท่ามกลางป่าเขา หรือในสถานีรถไฟเล็ก ๆ ที่หลีกเร้นแสงไฟ ... อาศัยแสงตะเกียงดวงน้อยในตู้ พห. ไว้คอยปลอบใจให้มองเห็นสรรพสิ่งในกลางป่าเขา

เมื่อสัญญาน ไฟจากตะเกียงดวงน้อยจากนายสถานีส่ายให้สัญญานไปยัง พขร.เสียง ตึงๆๆๆๆ เมื่อหัวรถจักรเริ่มดึงแต่ละโบกี้ให้เคลื่อนตัวออก...มันไม่ได้นิ่มนวลชวนเอนกาย แบบที่เกิดโบกี้ตู้นอนแอร์

มันคงทำนายได้ยากว่า...ปัญหาความขัดแย้งในพื้นที่สามสี่จังหวัดใต้นั้น จะยุติลงเมื่อใด?

แต่อาจทำนายได้ว่า... คนรถไฟ ยังคงต้องเผชิญชะตากรรมเหล่านี้ต่อไป .... เพียงแต่ที่ใดและเมื่อไหร่เท่านั้น!

คุณเชาวลิต อาจไม่ใช่คนสุดท้าย.... แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่คนรถไฟ จะต้อง "หวาดกลัว"

เพราะเมื่อเกิดมาชะตาฟ้าลิขิตแล้วให้ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบ ต่อ "สาธารณะ" ก็ต้องถือเป็นเกียรติสูงส่ง ไม่ว่าจะดำรงตำแหน่งใด

จะคนการรถ...ไปห้ามล้อ...หรือถึง พรร ล้วนเป็นเกียรติที่ได้ทำหน้าที่นี้

จะช่างไฟ...หรือ พขร. ชีวิตต้องเดินต่อ อย่างไม่หวาดหวั่น

เกิด...แก่... เจ็บ.... และ ตาย เป็น สัจธรรมแห่งชีวิต ที่ไม่มีใครลิขตได้ว่า จะตายที่ใด และ เมื่อไหร่

แต่เมื่อต้องตายในหน้าที่..... เรื่องดี ๆ จะปรากฏไว้ให้แก่แผ่นดิน...แก่ลูกเมียญาติมิตร .... และที่สำคัญ แก่ อาชีพที่รัก!

คุณเชาวลิต ได้บรรลุถึงภาระกิจของอาชีพที่ดีที่สุดแห่งชีวิตงแล้ว .....

อาชีพ "คนรถไฟ" นั่นละครับ!