The Legend of Locomotive of Siam

ไม่ได้เขียนบทความลงในบล๊อกนานมาก... ภาระกิจยุ่บยั่บ ทำให้ห่างหายกันไป


  ล่าสุดข่าวเศร้ากับกรณีที่มีการก่อวินาศกรรมขึ้นกับขบวนรถไฟสายใต้ที่ 176 ซึ่งเป็นขบวนรถเร็วท้องถิ่น วิ่งรับส่งผู้โดยสารระหว่างเส้นทาง หาดใหญ่ - สุไหงโกลก ด้วยการวางระเบิดแรงดันสูงขนาดประมาณ 50 กิโลกรัม ไว้ใต้รางรถไฟ และจุดชนวนด้วยวิทยุสื่อสาร เมื่อวันที่  3 กันยายน 2559 เวลาประมาณ 17.45 น. 

ซึ่งผลทำให้ตู้โบกี้สุดท้ายที่มีพนักงานรักษารถ (พรร) อยู่ด้วยฉีกขาดออกเป็นสองท่อนด้วยแรงระเบิด ซึ่งนั่นทำให้การรถไฟฯ ต้องสูญเสียเจ้าหน้าที่ คือ พรร ที่ชื่อคุณเชาวลิต คงปาน รวมทั้งมีผู้บาดเจ็บไปอีกหลายคน

สองวันก่อนมีผู้โพสภาพถ่ายของ แท้งค์น้ำรถไฟ ที่ยะลามาให้ชมกัน... เห็นภาพแล้วนึกถึงอดีตของยะลาขึ้นมาตะหงิด ๆ .

เจ้าแท้งค์น้ำใหญ่สูงตระหง่านดำทะมึนแห่งนี้ ในอดีตเคยเป็นส่วนหนึ่งของแลนด์มาร์คเมืองยะลาเพราะหากนั่งรถไฟมาจากทิศใต้เมื่อรถจะเทียบขบวนเข้าชานชาลา สิ่งแรกที่เราจะเห็นภาพแต่ไกล ๆ ก็คือ เจ้าแท้งค์น้ำใหญ่อันนี้ละครับ.

   เมื่อเอ่ยคำว่า "ประวัติศาสตร์" หลายหลากสำนักมักรวมเอาส่วนหนึ่งของ "คำบอกเล่า" หรือสิ่งที่เก่ากว่าที่เล่าต่อกันจนนับหลาย ๆ ปี ที่เรียกว่า "ตำนาน" เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการวิเคราะห์และแยกแยะเอาสาระ เพื่อกลั่นออกมาเป็น สิ่งที่เรียกว่า ประวัติศาสตร์แท้ เพื่อให้มันสามารถมีหลักฐาน,สาระต่างๆ สอดรับกับหลักวิทยาศาสตร์ที่เป็นไปได้มากที่สุด

สวัสดีปีใหม่ แฟน ๆ รถจักรไอน้ำแห่งสยามประเทศทุกท่านครับ

คราวก่อนผมเขียนเรื่องของการกลับมายืนแท่น แอ่นรับตะวันยามเช้าอย่างงดงามอีกครั้งของ ปู่สูงเนิน 32 หลังได้รับการบูรณะให้อยู่ในสภาพสวยงามสมเกียรติรถจักรไอน้ำแห่งสยามไว้เป็นตอนที่ 1 (http://locosiam.blogspot.com/2015/12/32-1.html)

เที่ยวนี้ขออนุญาตเขียนต่อ โดยเฉพาะสิ่งที่อยากเล่าสู่กันต่อ ก็คือ มีหลายท่านเคยคิดอยากให้รถจักรไอน้ำเก่า ๆ ที่จอดอยู่ตามสถานที่ต่าง ๆ ทั่วประเทศนั้นสามารถกลับมามีชีวิตชีวาวิ่งได้อย่างในอดีตอีกครั้ง ก็เป็นเรื่องที่ต้องถามผู้บริหารการรถไฟ หรือแม้นแต่ผู้บริหารประเทศว่าจะคิดการณ์เรื่องเหล่านี้และเห็นความสำคัญของนิยาม "ประวัติศาสตร์" ของชาติได้ดีเพียงใด



ล่าสุดหลังจากข่าวดีของอังกฤษที่ เจ้ารถจักรไอน้ำ ติดจรวดที่สามารถทำความเร็วสูงสุดได้ถึง 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ที่เรียกกันว่า " Flying Scotsman" หรือหากแปลไทยแบบเท่ห์ก็คงได้ประมาณ "ไอ้หนุ่มสก๊อตเหิรหาว" (อะไรประมาณนี้) ซึ่งถูกปลดระวางไปใน ค.ศ 1963 แต่หลังจากนั้นด้วยเงินบริจาคสารพันจากคนที่รักและอยากเห็น อดีต "ไอ้หนุ่ม" ที่กำลังจะกลายเป็น "ซากปู่" กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง จึงถือเป็นข่าวดี เพราะบัดนี้ Flying Scotsman กลับมาแล้ว ด้วยงบประมาณในการบูรณะแบบฟิตปั๋งราว ๆ 200 ล้านบาทเศษ!

โรงงาน เกียวซัน ก๊อกโย ปัจจุบัน

ปู่สูงเนิน 32 ของเรา....กำเนิดเกิดจากโรงงาน เกียวซันก๊อกโย (Kyosan Kogyo) แห่งเมือง ฟูกูชิมะ ดินแดนซามูไร ซึ่งข่าวดีก็คือ โรงงานดังกล่าวยังอยู่ดีมีสุขและที่มีความสุขสนุกกว่าก็คือ โรงงานนี้ยังรักษาปู่สูงเนินต้นฉบับแบบบ้านเราด้วยการบูรณะให้สามารถกลับมาวิ่งได้อย่างในอดีต




เจ้า "ซากุระ1" เป็นรถจักรไอน้ำแพลทฟอร์มเดียวกันกับปู่สูงเนิน ถูกนำมาบูรณะและส่งไปรับใช้ให้ความสุขแก่ครอบครัวและเด็ก ๆ ในวันพักผ่อนในสวนสาธารณะยานากาวะ ที่เป็นแหล่งรวมซากุระงดงาม,พิพิทธ์ภัณฑ์สิ่งของโบราณต่าง ๆฯลฯ

เกียวซันก๊อกโย ประกาศว่าตนเองยังเป็นโรงงานที่สามารถผลิต,และซ่อมบำรุงรถจักรไอน้ำได้ แบบที่บรรพบุรุษเคยทำมาและระบุว่า ด้วยเทคโนโลยีทีทันสมัยในปัจจุบัน ทำให้การบูรณะซ่อมแซ่มรถจักรไอน้ำนั้น เป็นเรื่องง่าย,สะดวกและรวดเร็วขึ้น

ปู่สูงเนิน 32 อาจใช้งบประมาณ หลักสิบล้านบาท ซึ่งสนนราคาอาจน้อยกว่ารถยนต์หรูของเหล่ามหาเศรษฐีในเมืองไทยเพียงคันเดียวด้วยซ้ำ!

เกียวซันก๊อกโย....จะดีใจเพียงใดหากการรถไฟไทยหรือรัฐบาลไทยแจ้งขอให้เค้าแสดงฝีมือ ฟื้นชีวิตปู่ชราที่เป็นส่วนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์ของทั้งสองแห่งด้วยกันอีกครั้ง!




ดังนั้น จึงฝากเรื่องนี้ผ่านไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะการรถไฟ,รัฐบาล และที่สำคัญ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ มวลมิตรสหายที่มีใจรักผูกพันรถไฟ โดยเฉพาะรถจักรไอน้ำ ได้ช่วยกันแชร์เรื่องเหล่านี้ให้ถึงผู้ใหญ่ ....

ประกาศระดมทุนเปิดรับบริจาคกัน เงินสี่ซ้าห้าสิบล้าน ไม่ได้มากเกินกว่า น้ำใจคนไทยกลับคืนฟื้นชีวิต ตำนานรถจักรแห่งขุนเขาอีสานคันนี้

ช่วยกันเถอะครับ!

วันก่อนแวะไปสถานีรถไฟหาดใหญ่ ไปที่ไร ผมก็อดไม่ได้ที่จะแวะไปลูบ ๆ คลำ ๆ คุณทวด 32 สูงเนินที่ถือเป็นรถจักรไอน้ำที่มีลำนำแห่งการเดินทางของชีวิตที่โลดโผนและสุ่มเสี่ยงกลายเป็นเศษเหล็กผุพังกันหลายครั้งหลายครา

รถจักรไอน้ำขนาดเล็กที่ใช้ขนาดราง 60 เซนติเมตร ในรุ่นเดียวกันที่จัดซื้อจากบริษัท เคียวซัน ค๊อกโยว แห่งฟูกูชิม่าประเทศญี่ปุ่นรวม 3 คันคือ หมายเลข 31,32 และ 33 เพื่อนำมาใช้ในกิจการเป็นรถจักรไอน้ำช่วยเหลือ โดยเฉพาะงานด้านการขนย้ายชักลากไม้ฟืนสำหรับใช้เป็นเชื้อเพลิงให้แก่รถจักรไอน้ำ

ชื่อ "สูงเนิน" คือชื่อที่ได้รับตามภารกิจและสถานที่ดั้งเดิมคือ สถานีรถไฟสูงเนิน นครราชสีมา ซึ่งเดิมทีเป็นสถานีสำหรับรถจักรไอน้ำเดินทางใช้รับไม้ฟื้นจากที่นี่เพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิงทั้งขาขึ้นและล่อง ดังนั้นด้วยภารกิจหนักหนาที่ต้องวิ่งทำงานอย่างหนักจนถึงวันปลดระวางทำให้ได้รับฉายาจาก คุณสรรพสิริ วิริยะศิริ ว่าเป็นรถจักรไอน้ำ “ปิดทองหลังพระ”

 หากจะนับถอยหลังไปยังสหรัฐเมื่อ 100 กว่าปีที่แล้ว คนอเมริกันมากกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ ยังหลงใหลและถือกันว่า กิจการรถไฟนั้นคือขนส่งสาธารณะที่ยิ่งใหญ่ และแม้นว่า ในเวลาไม่กี่สิบปีต่อมา สังคมอเมริกันชนเริ่มเปลี่ยนแนวทางการใช้ชีวิตจากการเดินทางด้วยรถไฟหันไปใช้รถยนต์ส่วนตัวที่คล่องแคล่ว,รวดเร็ว และสามารถสนองตอบรสนิยมของความเป็นอิสระส่วนตัวมากขึ้นก็ตาม

แต่การขนส่งด้วยรถไฟของประเทศอเมริกา ก็ยังถือเป็นเส้นเลือดสำคัญของประเทศนี้อย่างไม่สามารถที่จะเปลี่ยนไปเป็นระบบการขนส่งอื่นใดที่จะตอบโจทย์ของ ความคุ้มค่า,ประหยัด ได้ดีเท่า “รถไฟ”